Koń berberyjski:
Grupa: konie gorącokrwiste
Rejon hodowli: Algieria, Maroko, Mali, Niger.
Wysokość w kłębie: 1,45-1,57m
Użytkowość: wszechstronne
Charakter: odważny, ruchliwy, posłuszny, czasami niespokojny.
Pokrój: umaszczenie gniade, karogniade, kasztanowate, kare i siwe. Dosyć długa głowa, osadzona na prostej szyi średniej długości. Łopatki są długie i lekko strome. Koń posiada wydatny chodź ścięty zad, a klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Kończyny długie i mocne zakończone niewielkimi ale mocnymi kopytami. Ogon nisko osadzony.
Zastosowanie: koń berberyjski miał wpływ na powstanie wielu ras europejskich: koni andaluzyjskich, francuskich koni wierzchowych, angloarabów francuskich, koni ardeńsko-wirtemberskich, koni holsztyńskich, kladrubów. luzytianów czy koni rasy Camargue. Konie berberyjskie wraz z konkwistadorami dotarły również do Ameryki. Krew koni berberyjskich znajduje się u tych ras koni amerykańskich: koni Criollo i Morgan, mustangów oraz koni Paso Peruano. Koń berberyjski jest jednym z założycieli rasy pełnej krwi angielskiej.
Historia: ojczyzną konia berberyjskiego są tereny Afryki Północnej, zamieszkałej przez plemiona berberyjskie. Niektórzy badacze uważają, że berbery pochodzą od dzikich koni z wybrzeży Morza Śródziemnego, które uciekły na południe przed zbliżającym się lodowcem. Ta ciekawa hipoteza potwierdziłaby starożytne pochodzenie tych koni i oznaczałaby, że rasa ta jest starsza od rasy arabskiej. O numidyjskich jeźdźcach, dosiadających koni berberyjskich, wspominali Herodot i Strabon. Kiedy w VIII wieku Arabowie najechali Afrykę Północną, na ziemiach tych pojawiły się też ich słynne konie, które hodowano według ściśle określonych zasad. Nieuniknioną konsekwencją stało się więc skrzyżowanie ty dwóch ras, do czego dochodzi po dziś dzień. Rzeczą zadziwiającą jest fakt, iż w przypadku berberów, geny koni arabskich nie są dominujące. Jest to dowód na niezwykłą żywotność tej rasy
Koń arabski:
Grupa: konie gorącokrwiste
Rejon hodowli: na całym świecie
Wysokość w kłębie: 1,40-1,56 m
Użytkowość: wszechstronnie użytkowe
Charakter: posłuszny, lojalny, szlachetny, b. ruchliwy, zrywny
Pokrój: Umaszczenie siwe, gniade, kasztanowate. Koń posiada małą, krótką głowę o wklęsłym profilu oraz długą łabędzią szyję. Ma długie strome łopatki, a jego zad jest wysoki i długi. Tułów jest wklęsły i długi. Kończyny mocne długie i harmonijnie zbudowane. Kopyta są dosyć małe i zaokrąglone. Ogon wysoko osadzony.
Zastosowanie: Podobnie jak konie pełnej krwi angielskiej, doskonale sprawdzają się w gonitwach. Biorą udział w pokazach, podczas których oceniana jest ich uroda, oraz w rajdach długodystansowych (80-100-160 km), które są sprawdzianem ich szybkości i wytrzymałości.
Historia: Araby są uważane za najpiękniejsze konie świata i stanowią najpopularniejszą rasę końską. Ich niepowtarzalny eksterier (zewnętrzna budowa ciała) i charakter są wynikiem długotrwałej selekcji koni tej rasy .Ojczyzną ich nie jest Półwysep Arabski tylko wyżyny Azji Środkowej. Cechy ich charakteru można odnaleźć u wszystkich koni całego świata przede wszystkim u: Selle Français, hachneya, konia trakeńskiego, perszerona, kłusaka francuskiego, u różnych ras amerykańskich oraz u kuca jawajskiego. Geny arabów wykorzystano do stworzenia koni pełnej krwi angielskiej.
